De mate waarin je reageert is opgebouwd uit ervaringen in het verleden. En aan deze ervaringen zitten vecht, vlucht, bevries of voeding zoeken acties. Ons brein roept dan zonder enige vorm van nadenken dit overlevingsmechanisme op. Je krijgt van je brein geen eens de kans om na te denken. Dit is onder andere de reden waarom je bij extreme stress niet meer kan nadenken of zaken weet te herinneren.
Dit zorgt er dan voor dat je niet op je best kan reageren. De ene persoon verdwijnt naar de achtergrond en laat zichzelf niet meer zien. De andere reageert fel en overtrokken om ervoor te zorgen dat hij of zij het overleeft. Weer een ander stopt maar weer een stuk chocolade in de mond om zo het systeem tot rust te krijgen.
πππ π€π¨π¦π π§π¨π¨π’π π¦πππ« π π¨ππ
Door mijn eigen schuld een mailbox gewist en niet meer te herstellen. Dikke stress en mijn mechanisme is van me afbijten. Vooral naar mezelf toe ben ik dan een kreng. Daarna komen de doemscenarioβs om de hoek. Mijn reptielenbrein viert een feestje, beperkende overtuigingen, waarvan ik dacht dat ze opgeruimd waren, komen weer tevoorschijn. Kortom het komt nooit meer goed.
ππ₯π₯ππ¬ π πππ π―π¨π¨π«ππ’π£
Wijze woorden van een van mijn cursisten. Haar motto in het leven is alles gaat voorbij ook de leuke zaken. Deze mantra houdt me op de been en zorgt voor ruimte in mijn hoofd. Het gaat ook voorbij en er komen nieuwe momenten die ook weer voorbijgaan. Het is alleen zo lastig als je er middenin zit. Daarom heb ik een baaldag en mag ik even lekker soppen in mijn eigen medelijden. Morgen gaan de schouders er weer onder. Mijn klanten blijven gewoon komen en ik heb een extra vraag de komende week: βwat is je e-mailadres?β
En ik zet een paar waardevolle kinesiologietechnieken in op mezelf. Ook een om de beperkende overtuiging los te laten. Ik hou van mezelf, ik accepteer en respecteer mezelf ook als ik bang ben om te falen.
